Lambetadas

Entran en escena dous personaxes excéntricos. Como non saben quen son, nin de onde veñen, nin de onde van, non teñen máis remedio que coñecerse, tanto uns coma outros. O que descubren é que para atopar a súa identidade deben saber que lles pasa ás linguas. Porque sen a lingua propia chea de saúde non podes lamber as delicias, que é a máis rica que hai. Hai linguas e linguas.

E non hai un coma o outro. Ánimo: todos levan co seu. Non lle lamberá con outra. Porque se tes unha lingua tes que usala. E paga a pena lamber calquera cousa. E para falar de calquera cousa. E en calquera situación. Porque todas as linguas pagan a pena. Para entendernos Comunicar Dicir o que todos queren dicir. E lamer o que todos queren lamber. De lamer e gozar, de agradar.